Kayıtlar

2020 tarihine ait yayınlar gösteriliyor

Kûrahiya Sibê

Sîs û sipî ye hespê mirinê  Tîrêjên rojê  Daveje ji pişta xwe   Sibe çiqas dûr e!     Reş û patî ye hespê jiyanê Bin piyên xwe de  Didewisîne  Tîrêjên rojê   Sibe çiqas dûr e!     Di demek bêhemdî de Torê xwe digerîne felek Li wistiyên me   Sibe çiqas dûr e!     Xubarê stêrkan Dadiweşe  Ji çavên melekek kwîr Li ser xewnên me   Sibe çiqas dûr e!   Dikim Deriyê dilê xwe bigirim Bimirim bêdeng Dike  Zimanê min bifetisîne Zimanê min baweriya min e Sibe çiqas kûr e!

Tama Jiyanê

Ro çû Silavek j ê ma Bo kê ku bîhîst   (Îro hînê destpê nekiriye)   Şîr ê  şev ê Dimijim ez Ji çiçik ên tenêtiyê   (Demên nehatî kî dizane?)   Silava te  Wekî keriyek sêvê ket Ji devê kêrekî jengîn   (Çi tûj e tama jiyanê!)   Ez bi çarnîngî Ketim pê Ne kesek hat ne kesek dît   (Min bêdengiya şevê mît)   Di bîra min de  Zeytûnên çavên melekekî Diricifî   (Li ser lêvên min xeyalên destên te)  

Ziyareta di xevnek bêxew de

  Bêhal e. Nikare li ser xwe biskine. Bes xuya dike, herd wî dêşîne.  Zivistan e. Her der berf e. Em di qata serî ya xaniyek bilind da ne. Di cil de ramediye. Nêzik dibim. Rûyê wî wekî dergûşeke xweşik e. “Va serma min ra rind hat” dibêje, “Ez dizewicim. Spiya berfê kincê bûkê ne.”   Bûya wî û nane wîyê çelê rast hev hatine. Ez parîkî bi hêrs dibêjim: “Va şaşiya kê ye?”  Dikene. Çextê ku rast xeletek dihat, dikeniya. Got, “Dev jê berde, roj ne roja pê xeletiyan ketinê ye. Here bavê min ra bibêje bila çela min paşda bavejî. Ewê berê bûya min çêbibe.”   Derdikevim pencereyê, xenga min li jêr, li tenga rê runiştiye. Devrûyên wê, porên wê spî bûne. Dibê, “Pir hewayek xweş e. Me hemûyan ra rind hat. Seyrê ke her tişt wekî berfê sîs û spî ye.”   Vedigerim. Dibişire. Li benda tişteke ye. Bawer dike ku hînê namirî. Hemîz dikim. Dibêje, “Ez serê xwe naşom da ku memirim.” Dîsa dibişire.    Dengê wî di guhê min de silav dide. Dibêm qet huş nebe.  Dibêje, “Her li cem min biskin. Qet min ji xwe dur

Kilamek ji Qoçgîrî

Resim
Tiyareyek hat tiyareya b ê  per e Ku dipirsin ya İsmet ê  Kerr e Dayk ê  heqîba esker ê  xwe bigir Hetani Enqerey ê  v ê  ra here Hewr ê  baran ê  t ê r û tijî Giran here mirekeba c ê ba te dirijî Tarifa kutana te dane min Min zanî ku ûzbaşî û çawîş te dikujî Bay ê  bakûr ê  hat dîwar helişand Barî baranek herd ê  nekişand Kutana ûzbaşî û çawîşan Mala kîriv ê  min şewitand (Berhevkar: Yusuf Zerî)

Seba Heskîfê II

Resim
Çavên we ronî be ez mirim Ez pêr mirim, şeva dî dîsa mirim, îro dîsa û sibe… Sibeya min mirineke pir dirêj e  Şûna lê megrîn seba Heskîfê Av berdan û ez xendiqandim Li ber çavên dinê! Ez deh hezar salî bûm Mirina min jî ewê deh hezar salan biçe Şûna lê megrîn seba Heskîfê Çavê di we ronî be Bila yê di min şêlû bimine Bin tasek ava genî de ---- Şûna lê: Di devoka Qoçgîrî de, bêhûde, beleheq, belesebeb, berheva, bêsebeb… http://utay-alidurantopuz.blogspot.com/2019/11/seba-heskife.html

Guftûgo

Gotibû, “Heger welatek min hebûna min qet xwe nedisipart pirtûk û p ê nûs û l ê nûsan.”  Gotin pirtûk çiye?  Got, pirtûk xweliya welat ê  min e. Gotin p ê nûs çiye? Got, p ê nûs gîsin û tevir û b ê r ê  min e.  Gotin l ê nûs çiye? Got, l ênûs  rûzemîn ê  welat ê min e .  Gotin tu çi dinivîsî?  Got, "Ez bi p ênûsê  xwe re gorneke vedidim. Hûn  ê li ser kevirê gorna min binivîsin: “ Xwedêyo! Tişt ê n ku te li ser eniya me nivîsand qet bixwe xwand?”

Du Rêwî

Du r ê wî li ser kaniyek ber darekî runiştibûn û çîroken xwe bi hev re digotin: -         Min welatek dît, kes qet hiş nedibû. Ne sibe, ne dan ê  roj ê , ne  ê varî, ne jî bişev kes hiş dibû. Bi nobe radiketin ku axaftina wan nebirrî. Hinek hebûn di xew ên  xwe de jî diaxiviyan, yen herî r ê zdar ev bûn.  Pergal ên  qeyd ê  îcat kiribûn ku deng ê n  wan  qet ney birrîn ê . Min pirsî gelo win çima wer dikin? Tev bi hev re xeberdan, min tu tişt ji wan fam nekir û axirî teseliya min ket û ez vegeriyam hatim. -         Min jî welatek dît, kesî qet qezîk nedikir. Te digo dev ê  wan hatiye durandin ê . Ber ê  min wer zanî ku hemû lal in. Min çi kir çi nekir ji dev ê  kesî qezîk derneket. Min jî tiştek ji wan fam nekir û ez jî vegeriyam hatim. 

Taziye

                                                  Eren Keskin için…                                                    Fatma Sevgi Keskin’in anısına… Eren, tabutun üzerindeki yemeniyi okşuyor. Anneye veda. Annenin anısına merhaba. Sevgilimiz Eren Keskin, sevgili annesini uğurluyor. Konuşmuyor hiç. Konuşmuyor mu? Yüz konuşuyor. El konuşuyor. Yemeninin üstünde bütün ömrünün cümlelerini dokuyor. …  Konuşmanın sözle olmadığı yerler var. Olamayacağı. Mezar başı mesela. Defin. Hazinemizi saklıyoruz. Toprak açılıyor. Toprağın içinde bir boşluk. O boşluk bir sevgili gövdeye dolacak. Yeni kazılmış mezarın başındayız. Sevdiğimiz birini, sevdiğimizin sevdiği birini toprağa vereceğiz. Saklayacağız.  Toprağa vermek: Topraktan geldik, topraktan aldık kendimizi, oraya dönüyoruz, oraya veriyoruz kendimizden olanı. Yere aitiz. Yerdeniz. Topraktan.  Kefen, çıplak geldiğimiz hayata vedanın giysisi, toprakla aramızdaki ince zar. Kefen, beyaz. Beyaz. Bütün renkleri geri