İç Coğrafya

Bir kanatta bir karabulut geçerdi istek

Dokunup bir nefeste isteğine rüzgârın

Döner serpiştirirdi tasasız alına

Sevinç tozlarını

Uçuşurdu başının üstünde

O çifte kelebek

Gözkapaklarına konar beklerdi

Öylece, kımıltısız

Dinginlikle mayalanırken

Yastığının altında

Yeni istek

O zamanlardaydı

Ağır bir sezgiyle koşardı ardından

Geriye vınlamasını bırakıp yiten bıçak gölgesinin

Çeşmenin sessiz kavalında

Yatıştırırdı şaşkınlığını

Aldırmazdı

Gözyaşlarının onardığı

Yumuşak darbelere

İnanmazdı

Gülüşün yanağındaki kıymığın

Tanrının parmaklarından fırladığına

Yıkılmış atın acısını işlerdi

Toprağının tutanağına

Tutsak kartalın teleğinde kayıtlı doruğun

Kıvrak kırlangıçlar geri getirirdi

Onlarla uçsun diye savurduğu taşları

Ona dokundurmadan

Terletirdi sürüp

Parlak koşumlarıyla

Etrafında atını

Yazgının süvarisi

Efsanelerin getirdiği müjde

Doldururdu yerini

Terkisine alıp götürdüklerinin

Kalan boşlukta bir sızı salınırdı yine de

O zamanlardaydı

Kirpiklerinin çeperinde

Yumurtasını bırakan tutku

Son vermekteydi

Tatlı boşluğuna uykusunun

Karanlığa direncini sınardı

Sesinin kamçısıyla

Kışkırtıp kuşku akrebini

Bir yalnız kurt...

Yollar ayartmıştı çoktan adımlarının yönünü

Gökyüzü silmişti son gözyaşlarını mendiliyle

Yerleştirip dilinin altına

Erimez acılığını...

(13 Ekim 1992)