Niksar Dağlarında Tütün Edilenin Söylediğidir

Tütün edildim bir mağarada. Nice bir yoldaşla. Murad zamanıydı. Birinci Murad. Onu yazdı hep kitaplar. Hüdvendigâr. Beni hiç yazmadı. Bilmeyen ne bilsin. Bir mağarada tütün edildim.

Tanrı hep can alanların ağzındaydı.

Rahmindeydik toprağın. Niksar dağlarında. Çıkamadı kimse. Ne ben ne yoldaşlarım. Ölüm tüttü ciğerlerimize. Emdiğimiz süt köpürdü ağzımızdan. Niksar dağlarında rahmindeydik toprağın.

Kader hep can alanların dilindeydi.

Sordu annem yakasın tutup. “Nettin civanım a Murad!” Yalandı ördürdüğü taş duvarı yıktırdığı. Yalandı açıldığı kapının. Yürüyüp çıktığım yalan. Bırakmadım yoldaşlarımı. “Nettin civanım a Murad.” Yakasın tutup sordu annem.

Cevapsız sorular hep can alanların yakasındaydı.

Yoldaşlarla koyun koyunayız. Kimi beş yüz dedi sayımız. Kimi yedi yüz yazdı. Her yazışta bir başka anlatıldık. Aslında hep bir civandık. Dağ yoldaşımızdı bizim. Koyun koyunayız yoldaşlarla.

Saymak hep can alanların huyundandı.

Onu unuttu dağlar. Biz dağa karıştık. Onu yazdı kitaplar. Her yazışta başka başka. Biz sözde kaldık. Unutulan sözde. Hiç yazılmayan sözde. Hâlâ iki yakasında eli annemin. Onu yazdı kitaplar, bizi yazmadı. Bizi unutmadı, onu unuttu dağlar.

Yalan hep can alanların kitabındadır.