utay

I güneşin dikeniydi çizen işte tam şuraya gülümsemesinin başladığı yere balmumu kadranına kalbinin o kızıl çemberi yüzündeki akrep yelkovandan hızlı dönüyor günü bitmek bilmiyor bazen böylece bazen gecesi kim bilir kaç gece kayıtsız bir nakkaş gibi çalışır güneşi çizer ve döndürür yeniden ve yeniden o kızıl çemberi sarıp sarmalasın diye bedenini yaklaştığında ona dokunduğunda bilmeden kanamanın sürdüğü yönü ışıkta saklanmışı karanlıkta hazır darbeyi: acının zembereğini boşaltan darbe zihindeki burguyu çalıştıran yine bedende taşınır bedende bitip bedende başlayan II sönüp gitti mi sonunda içinden geçtiği yangın bırakıp dalgın yüzünde alevlerin oyununu?   birlikte doğduydu o güneşle birlikte göz kırpıyor. ağır ağır anlatırken ardında kalan yolu önünde bir yol açılıyor kelimeler düşüyor tozuna bir kaybolan bir beliren defter bir dökülüyor bir toplanıyor kelimeler sessizce d

Gün yüktür, dün yok Gözkapaklarında dikenler Yarından uzanıp batacak, sonrasından Böyle mi gördük?