utay

I güneşin dikeniydi çizen işte tam şuraya gülümsemesinin başladığı yere balmumu kadranına kalbinin o kızıl çemberi yüzündeki akrep yelkovandan hızlı dönüyor günü bitmek bilmiyor bazen böylece bazen gecesi kim bilir kaç gece kayıtsız bir nakkaş gibi çalışır güneşi çizer ve döndürür yeniden ve yeniden o kızıl çemberi sarıp sarmalasın diye bedenini yaklaştığında ona dokunduğunda bilmeden kanamanın sürdüğü yönü ışıkta saklanmışı karanlıkta hazır darbeyi: acının zembereğini boşaltan darbe zihindeki burguyu çalıştıran yine bedende taşınır bedende bitip bedende başlayan II sönüp gitti mi sonunda içinden geçtiği yangın bırakıp dalgın yüzünde alevlerin oyununu?   birlikte doğduydu o güneşle birlikte göz kırpıyor. ağır ağır anlatırken ardında kalan yolu önünde bir yol açılıyor kelimeler düşüyor tozuna bir kaybolan bir beliren defter bir dökülüyor bir toplanıyor kelimeler sessiz...

Gün yüktür, dün yok Gözkapaklarında dikenler Yarından uzanıp batacak, sonrasından Böyle mi gördük?