Çöl

Bir çöl açılıyor. Bizim için. Bizim

Ufalanan yanlarımızdan. Açılıyor

Önümüzde beyaban. Serap

Varsa çöldesindir

Dediler

İnandık

Bir çöl açılıyor. Sayfa gibi

Beyaz bir çöl: Tüm renkleri geri çeviriyor
Vermiyor hiçbir rengi geri: Siyah bir çöl

Kays’ın yazdığı çöl değil bu. Bir harf

Gibi düştüğü çöl değil.

Fuzuli’nin okuduğu çöl değil

Sezai Karakoç’un alıp duvarına astığı çöl değil, Mushaf’ın yanına

İki kapak arasında bir kainat açılır, kapanır orada

İki parantez arasında bir cümle açılır kapanır gibi

İki an arasında bir ömür…

İbni Haldun ölçtü bedevi adımlarla

Bir devenin bakışlarında yayılan çöl

Bir çöl açılıyor, şairi dinlemedikleri gün ufalanmaya başlayan yanlarımızdan açılan bir çöl: “Sıkma o kurşunu. Komşuna ateş etme.”

“Ne bilir” dediler, “O büyük şairse de” anlamaz silahların dilinden… Şehirleri konuşturmuştu şair, şehirlerle konuşmuştu. Demediler, şehirlerin içinde patlayacak kan fırtınalarını görmüştür belki, kum fırtınasında gözleri dolan yaşlı bir deve gibi. Devenin gözyaşlarını görmezden gelip kim geçebilmiş çölü? Günlerimiz yangın yeri, o günden beri.