utay

  Adam durmadan konuşuyordu. Tek kanallı, tek televizyonun açıldığı saatten kapandığı saate kadar her eve giriyordu sesi. Televizyon yayında değilken radyodan sürüyordu konuşması. Park, meydan, cadde, sokak, ev adamın sesiyle doluydu. Emrediyordu. Tehdit ediyordu. Korkutuyordu. Dikte ediyordu. Diktatör. Gülle gibi, gürz gibi, top gibi, tokmak gibiydi sözleri. Neredeyse bütün yurttaşlar her yere yılan gibi sızan o sese asılı çamaşırlara dönmüştü, tokmaklandıktan sonra. Her yerde, her fırsatta, her konuda konuşuyordu. Ne dediği önemli değildi aslında, kesintisiz konuşması önemliydi.  “Modern iktidar bir kişinin kendi sesini zorla dayatma ve diğerlerini susturma becerisine dayanıyordu”  diyor Franko ‘Bifo’ Berardi ve tahmin edileceği gibi sözü Hitler’le bağlıyor ‘Nefes, Kaos ve Şiir’de. (Yort Yayınları, çeviren Nalan Kurunç.) Faşist diktatörün kesilmek bilmeyen mutlu, kibirli, kıygın sesi, “diğerleri”ni susturmaz sadece; bir emir, telkin, tembih ve tehdit aracı olarak sessizleştirdiğinin